Рабаваньне па-беларуску

Аўтабіяграфічны нарыс

Нарадзіўся я ў горадзе Барысаве, у пяціпавярховіку насупраць Танкавага заводу, дзе працавалі канструктарамі мае бацькі. Яны ўвесь свой час марнавалі за кульманамі, вынайдоўвалі найлепшы танк у сьвеце, і іхнае захапленьне моцна паўплывала на мяне. Праз агароджу дзіцячага садку я назіраў за бронемашынамі і разважаў: чаму танкі маюць вялікае дужае дула, а бронетранспарцёркі - ня маюць аніякага? Мне падабалася ўяўляць сябе бальшэнным танкам зь вялічэзным дулам, ці наадварот - залазіць у цёплае масьлянае чэрава БМП і ляжаць, скруціўшыся абаранкам. Я марыў зрабіцца танкістам і ў школцы вучыўся адмыслова кепска, каб не прымусілі ісьці ў інстытут. Гэта атрымалася добра, але праз доўгае і цёплае ляжаньне я пачаў буйнець, бучнець, і паціху выбуяў у такога кабана, што вайсковы камісарыят накіраваў мяне замест танкаў у пяхоту. Пагараваў, пабедаваў, але што зробіш, такое жыцьцё. А пасьля пяхоты ўжо куды? Папрацаваў ахоўнікам, пастаяў на Дынама з красоўкамі, папаезьдзіў у Расею, зараз во ў ЦУМ уладкаваўся на жаночы паверх. Прыгрэўся я тутака, падабаецца. І прадаўніцам я падабаюся, яны нават паміж сабой кажуць, што я да паэта падобны. Сьмешна, лухта нейкая. Але потым я памеркаваў: а можа сапраўды? Вось быў жа паэт Максім Танк? Ну паэзію, зразумела, ня кожны здолее, а прозу - дык чаму не?